TRIGGER WARNING
*έμφυλη βία, αυτοάμυνα, χρήση ουσιών, θάνατος*
Ως μια ελάχιστη ένδειξη αλληλεγγύης αναπαράγουμε το κείμενο της Στ.Μπ., στέλνοντας δύναμη σε όσα αμύνθηκαν, σε όσα δεν βρήκαν το κουράγιο να φύγουν, σε όσα κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν τη βία από όπου και αν προερχόταν, σε όσα επέζησαν και βρίσκονται έξω και μέσα από τα κάγκελα, κανένα μόνο, ούτε στα χέρια του κράτους, ούτε της ζοφερής πραγματικότητας.
Ακολουθεί το κείμενο της Στ.:
“Υπάρχουν γεγονότα που μπορούν να στιγματίσουν για πάντα την ζωή ενός ανθρώπου. Γεγονότα που μπορεί να σε τσακίσουν και να σου προκαλέσουν τρόμο. Να βλέπεις εφιάλτες και να φοβάσαι να κοιμηθείς. Να αναρωτιέσαι αν μπορείς να εμπιστευτείς πια τους ανθρώπους, αφού σε πρόδωσε ο πιο κοντινός σου άνθρωπος, ο σύντροφός σου.
Ένα τέτοιο γεγονός βίωσα κι εγώ την 1η Μαΐου του 2020 που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ και θα με στοιχειώνει για όλη μου την ζωή.
Ύστερα από έναν πολύ μεγάλο τσακωμό με τον σύντροφό μου, με χτύπησε, μου επιτέθηκε με μαχαίρι και με τραυμάτισε στο πόδι. Έγιναν κλήσεις στην αστυνομία και το ΕΚΑΒ από τους γείτονες και τον πατέρα μου για ενδοοικογενειακή βία. Μετά την έλευση και την απομάκρυνση της αστυνομίας (αφού δεν προβήκαμε σε μεταξύ μας μηνύσεις λόγω πεποιθήσεων) και του ΕΚΑΒ (για να μας παρασχεθούν οι πρώτες βοήθειες), ο τσακωμός συνεχίστηκε με μεγαλύτερη ένταση. Ο σύντροφός μου μού επιτέθηκε για δεύτερη φορά με σκοπό να με σκοτώσει. Αμύνθηκα και ο σύντροφός μου τραυματίστηκε ύστερα από πάλη που έγινε μεταξύ μας. Κάλεσα το ΕΚΑΒ, μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, όπου δυστυχώς κατέληξε ύστερα από εσωτερική αιμορραγία που είχε προκληθεί από τον τραυματισμό του∙ κάτι το οποίο και εγώ έμαθα αργότερα, μετά τη σύλληψή μου, εφόσον η πρώτη εκτίμηση των γιατρών ήταν ότι έπαθε ανακοπή καρδιάς.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που τσακωνόμασταν έντονα, αλλά ήταν η πρώτη φορά που με απείλησε με μαχαίρι.
Δεν μίλησα ποτέ ανοιχτά γιατί πάντα ήλπιζα ότι θα είναι η τελευταία φορά, εφόσον ήταν κάτι το οποίο δεν συνέβαινε από την αρχή της σχέσης μας, αλλά τον τελευταίο χρόνο. Ήμουν σε σύγχυση για το τι μας ενώνει και για το τι μας χωρίζει, διότι είχαμε περάσει 6 χρόνια από την ζωή μας μαζί. Γιατί δεν είναι από αυτά εύκολο να αντιληφθείς ότι είσαι θύμα βίας κι ας νομίζεις ότι μπορείς να την αναγνωρίσεις. Γιατί φοβόμουν ότι δεν θα με πιστέψει κανείς. Κι ακόμα φοβάμαι…
Δικάστηκα για ανθρωποκτονία από πρόθεση σε ήρεμη ψυχική κατάσταση, παρόλο που και οι δύο ήμασταν υπό την επήρεια ναρκωτικών ουσιών, όπως αποδεικνύεται από τις τοξικολογικές μας εξετάσεις. Αν και το δικαστήριο δέχτηκε ότι «ίσως» και να βρισκόμουνα εν μέρει σε άμυνα, καταδικάστηκα σε πρώτο βαθμό σε δώδεκα χρόνια κάθειρξη για την ανθρωποκτονία και 3 μήνες για την οπλοκατοχή.
Βρίσκομαι έγκλειστη περισσότερο από 2 χρόνια στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού, προσπαθώντας να αντιμετωπίσω τα ψυχικά τραύματα από την σωματική βία την οποία βίωσα, την μετέπειτα ψυχολογική βία λόγω της απομόνωσης και τον αποκλεισμό μου, ειδικά τον πρώτο χρόνο (και δεν εννοώ μόνο στις συνθήκες της φυλακής), αλλά και την απώλεια του θανάτου.
Έφτασα στο σημείο αμυνόμενη, προσπαθώντας να υπερασπιστώ τον εαυτό μου, να ευθύνομαι για τον θάνατο ενός ανθρώπου, τον θάνατο του συντρόφου μου και να προσπαθώ όλο αυτό να το αποδεχτώ. Να βρίσκομαι στη συνθήκη αυτή του εγκλεισμού, για κάτι το οποίο ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ, παλεύοντας καθημερινά με τους εφιάλτες μου και τις ερινύες μου.
Είμαι ακόμα εδώ περιμένοντας τη δίκη μου σε 2ο βαθμό, ελπίζοντας και ζητώντας τη μετατροπή της κατηγορίας μου με βάση τα πραγματικά γεγονότα. Όχι απαραίτητα τη μείωση της ποινής μου, όσο παράδοξο και εάν είναι αυτό. Γιατί στην τελική τί συνιστά βία και κατ’επέκταση, τί συνιστά αυτοάμυνα; Διότι για μένα είναι θέμα ηθικό και αξιακό.
Θέλω να πω σε όλες τις γυναίκες που βιώνουν τέτοιες καταστάσεις να μη μένουν. Να πάψουν να αυτοενοχοποιούνται. Να φεύγουν όποιο κι αν είναι το κόστος. Μένοντας σε μια τοξική και βίαιη σχέση οι συνέπειες μπορεί να είναι καταστροφικές. Ό,τι συνέβη είναι τραγικό και δεν θα έπρεπε να είχε συμβεί ποτέ! Τέτοιες καταστάσεις δεν έχουν ποτέ καλό τέλος.
Παρακολουθώντας καθημερινά και μια νέα γυναικοκτονία, αναρωτιέμαι εαν μπορούν να φτιαχτούν οι συνθήκες για να ακουστούν όλες οι φωνές χωρίς φόβο. Να δούμε ποιά είναι η πραγματική διάσταση της βίας που υφίστανται οι γυναίκες (και όχι μόνο). Για να πάψει να είναι η βία κανονικοποιημένη, ενώ αντίθετα η αντίσταση των γυναικών απέναντι σ’αυτή, παράλογη και περιθωριακή.
Μου πήρε πολύ καιρό να αποδεχτώ τι μου έχει συμβεί και να ξαναβρώ λίγο από το θάρρος μου. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που αποφασίζω να μιλήσω τώρα. Για να μη βρεθεί κανένας άλλος άνθρωπος στη θέση μου. Για να μπορεί ο καθένας από εμάς να μιλήσει. Να τερματίσουμε τον φόβο.
Στ.Μπ.
Γυναικείες Φυλακές Κορυδαλλού”
