…Όλες οι νύχτες μοιάζαν μεταξύ τους πια, κάτι κοινό στον τρόπο που περνούσαν από πάνω μου αφήνοντας μόνο σημάδια, αλλά και παίρνοντας από μέσα μου ο,τι ζωντανό μου είχε απομείνει. Νύχτες αργόσυρτες, νύχτες που βρωμούσαν θάνατο, από εκείνες που νιώθεις την ανάσα σου να φτάνει στα αυτιά σου από την προσπάθειά σου να να πάρεις αέρα, μα δε μπορείς… Η ανάσα δε σου φτάνει, πνίγεσαι, χρειάζεσαι αέρα… Ανοίγεις τα παράθυρα, τρέχεις στους δρόμους περνώντας δίπλα από αδιάφορους περαστικούς, ίσα για να νιώσεις λίγο αέρα ξανά μέσα σου… Μα η ανάσα πάλι δε σου φτάνει, πνίγεσαι, χρειάζεσαι αέρα… Η αναπνοή σου βαραίνει πια, άδικα ξεστομίζει απελπισμένα σφυρίγματα ελπίζοντας πως όλα θα σταματήσουν πια, όλα θα αλλάξουν, πως αυτή η “Βραδύπνοια” θα εξαφανιστεί. Μάταια, η “Βραδύπνοια” είναι εκεί, κάθε βράδυ, να γεμίζει τις υπάρξεις μας με τη λύπη που χρειαζόμαστε για να επιβιώσουμε, γιατί μέσα σ’ αυτή είναι που βρίσκουμε τη θαλπωρή του γνώριμου και μόνο μέσα σ’ αυτή μάθαμε να υπάρχουμε.

Κάπου μεταξύ τέτοιων βραδιών λοιπόν γεννήθηκε και η δική μας “Βραδύπνοια”, ένα project που προέκυψε μέσα από προσωπικές ανησυχίες -μουσικές και μη- τριών ατόμων με πολύ διαφορετικά ακούσματα και μουσικές προτιμήσεις. Αυτή είναι η δική μας απόπειρα να προσεγγίσουμε ιδέες όπως η ολοκληρωτικά αυτόνομη δημιουργία, μακριά από βιομηχανίες κέρδους και ακολουθία “συνταγών επιτυχίας” για αποδοχή από το ευρύ κοινό. Πολύ συνειδητά λοιπόν, οι συνθέσεις, ηχογραφήσεις, μίξεις και μάστερινγκ των κομματιών, καθώς και το εικαστικό μέρος του δίσκου, το εξώφυλλο, το οπισθόφυλλο και η μπροσούρα έγιναν αποκλειστικά από εμάς. Η κίνηση αυτή έγινε τόσο για οικονομικούς λόγους όσο και για προσωπικούς/πολιτικούς. Αρχικά,
πιστεύουμε πως η καθεμία πρέπει να έχει τη δυνατότητα να εκφραστεί είτε είναι φτασμένη οργανοπαίχτρια/συνθέτρια/μουσικός, είτε είναι πλήρως αρχάρια. Ακόμη, θεωρούμε πως το τελικό αποτέλεσμα δε χρειάζεται να επιζητεί κάποια πατροναρισμένη τελειότητα, παρά να αποτελεί μονάχα απόσταγμα της έκφρασης του δημιουργού και να καλύπτει τη δικιά του επιθυμία. Πέρα όμως από την κριτική στη βιομηχανία της μουσικής, η λογική του να λειτουργείς και να πράττεις αυτόνομα είναι ένα βήμα στο να δείξεις ότι τίποτα δε γίνεται μόνο με έναν τρόπο και πως πάντα θα υπάρχει ένας ακόμη μοναδικός τρόπος, ο δικός σου.