Δε διέσχισαν οι άνθρωποι τα σύνορα,
Τμήμα αλλοδαπών στην Πέτρου Ράλλη, πλατεία Αγίου Παντελεήμονα, καλλιέργειες Μανωλάδας, κέντρο κράτησης μεταναστών Παγανής Μυτιλήνης, καταυλισμός προσφύγων Πάτρας, Έβρος, Αιγαίο. Θα μπορούσαμε να απαριθμήσουμε δεκάδες ακόμα τέτοια μέρη στον ελλαδικό χώρο. Αυτό που τα συνδέει είναι μια λέξη: βαρβαρότητα. Είτε αυτή εκφράζεται με τις δολοφονίες στα σύνορα και τη στυγνή εκμετάλλευση εργατών, είτε με τις επιχειρήσεις σκούπα και τα βλέμματα υποτίμησης και ρατσισμού.
Από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 με την μεγάλη εισροή μεταναστών από τις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ παρακολοθούμε τη συντονβισμένη προσπάθεια κράτους και αφεντικώνωα διαχειριστούν τις μεταναστευτικές ροές προς συμφέρον τους. Τα μμε παίρνουν γρήγορα θέση. Από τα παράθυρα των οχτώ επιτυγχάνεται η στοχοπιήση των μεταναστών για όλα τα δεινά της ελληνικής κοινωνίας: τί θέλουν και έρχονται εδώ, μας κλέβουν τους δουλειές και άλλα ωραία καθημερινά ρατσιστικά διαγγλέλματα. Η διαδικασία υποτίμησης των μεταναστώνδεν είχε άλλο σκοπό από τη δημιουργία ενός πλαισίου εκμεταλλευσής τους. Από τα χωράφια και τις οικοδομές μέχρι την ανάπτυξη και την ισχυρή Ελλάδα.
